Z poludnia, na polnoc. Oberwanie chmury i Madonna de Fenestre one more time.

Dzis pisze juz z polnocy, a dokladniej z Lille. Wczorajszy dzien spedzilismy na autostradzie. Na drodze do Paryza towarzyszylo nam oberwanie chmury. Rzadki to widok, aby na autostradzie samochody jechaly z predkoscia 60 km/h, ale nie bylo wyjscia. Jako, ze meteopatka ze mnie i tak polowe drogi przespalam. Zaluje, ze nie moglam poprowadzic, przedwczoraj wreszcie doszlo do mnie prawo jazdy z Polski! Zdalam jakis miesiac temu, ale jako, ze musialam wracac nastepnego dnia do Francji, obowiazek odebrania dokumentu spadl na rodzicow. Jakie to cudowne uczucie byc niezalezna i miec swiadomosc tego, ze nie trzeba sie nikogo prosic o podwiezienie! Z czystej odpowiedzialnosci za ludzkie zycia musialam wczoraj zrezygnowac z chwalenia sie moja nowa skautowa zdolnoscia. Zrobilismy coovoiturage i nie chcialam, aby ludzie w biegu wyskakiwali przez okna. Ta forma podrozy odkrylismy pare miesiecy temu. Mozna poznac nowych ludzi, a i zwraca sie troche za peage, zwlaszcza jak ktos robi dlugie trasy, tak jak my.

Poranek w Lille sloneczny, poludnie Francji zalane. Kto zna cliche francuskie wie, ze to troche dziwne. Dla poludniowcow Nord-Pas-de-Calais to prawie jak Antarktyda! Jeszcze tylko jakies 10 min w lozku, zeby odespac wczorajsza jazde i trzeba bedzie troche wyjsc na miasto. Dawno juz tu nie bylam, ale uwielbiam Lille. Zwlaszcza w listopadzie jak zaczyna sie  Marché de Noël. 


Przed oberwaniem chmury w Alpes Martimes, udalo mi sie jeszcze korzystac z dobroci jesiennej pogody. Wrocilam do miejsca gdzie wczesniej przywtitala nas mgla. La Madonna de Fenestre byla teraz nie do poznania!